Witamy grupę III i IV w piątek 12 czerwca
Chcemy Wam dzisiaj przedstawić koty trochę inne niż te, które znacie ze swoich lub sąsiedzkich podwórek. Nasz temat na dziś: „Duży kot – ryś”.
1. Popatrzcie na obrazki (źródło obrazków https://pixabay.com/)
RYŚ
Ryś jest jednym z największych drapieżników Europy, ma okrągłą głowę, długie, silne łapy i palce zakończone pazurami. Wierzch jest ciemnorudy, w brunatne plamki. Brzuch rysia jest biały. U większości osobników włosy na szyi i spodzie głowy tworzą „bokobrody”. Uszy rysia są stojące i na ich szczycie znajduje się kępka włosów, które skupiają fale dźwiękowe i doprowadzają dźwięki do uszu rysia tak, że lepiej słyszy. Ryś potrafi sprawnie wspinać się na drzewa, równie dobrze skacze. Nie lubi biegać i szybko się męczy. Potrafi mruczeć. Rysie dzień spędzają
w kryjówkach, a na noc wychodzą na polowanie. Poza okresem godowym są samotnikami. Przemierzają 7 km w ciągu jednej nocy, aby znaleźć pożywienie. Rysie polują na sarny, ale także na łanie i młode jelenie. Żywią się również ptakami, np. jarząbkami i cietrzewiami małymi ssakami i gryzoniami. Samiec i samica spotykają się tylko raz w roku, w okresie rui. Ciąża u rysia trwa około 70 dni. Kocięta rodzą się w dobrze ukrytym legowisku. Ważą około 300 g, oczy otwierają po 10 dniach. Mleko ssą od 3 do 6 miesięcy. Kocięta z czasem zaczynają towarzyszyć matce w wędrówkach, pomagają jej też w walce z innymi rysiami. Rysie stają się samodzielne przez upływem roku, opuszczają wtedy matkę i wędrują w poszukiwaniu swojego rewiru.
Występuje w Europie i Azji. Poza kotem domowym, ryś i żbik są jedynymi występującymi
w Polsce przedstawicielami kotowatych.
Na terenie Polski żyje 285 rysi, w Kotlinie Biebrzańskiej, Puszczy Białowieskiej, Augustowskiej, Knyszyńskiej, Boreckiej oraz na Pogórzu Karpackim.
Długość ciała rysia mieści się w granicach od 100 do 150cm. W kłębie ryś jest wysoki na maksymalnie 75 cm. Długość ogona waha się od 15 do 30 cm. Waży od 12 do 35 kg. Dojrzałość płciową osiąga w wieku 1,5 roku. W miocie może być do 5 młodych.
Objęty ochroną gatunkową.
(źródło informacji: http://natura.wm.pl/zwierzeta)
ŻBIK
Żbik to ssak z rodziny kotów, bardzo przypominający kota domowego. Jest od niego większy i ma krótszy ogon. Sierść szara, czasem z żółtym odcieniem. Na grzbiecie 1-2 czarne pręgi, 4-6 na głowie oraz kilka poprzecznych pręg na bokach i kończynach. Na ogonie również czarne, pierścieniowe pręgi. Futro na brzuchu jest jaśniejsze. Łatwo krzyżuje się z kotem domowym. Prawdopodobnie wszystkie osobniki europejskie to krzyżówka z kotem domowym. Bardzo rzadki w Polsce.
Występowanie i środowisko: gęste lasy, najczęściej górskie południowej i środkowej Europy, Azja Mniejsza, Kaukaz. W Polsce na południu w Karpatach i na Podkarpaciu. Preferuje rozległe i gęste lasy liściaste, a także iglaste i mieszane z gęstym poszyciem. Lubi teren skalisty. Jest koczującym samotnikiem. Aktywny w nocy.Bardzo dobrze wspina się po drzewach. Gniazda zakłada w dziuplach, norach lisa i borsuka. Poluje z zasadzki. Jego terytorium to około 3 km2.
Pożywienie: gryzonie, zające, małe sarny. Poluje na głuszce. Nie przyjmuje pokarmu pochodzenia roślinnego.
Rozmnażanie: samce walczą zaciekle o samice. Samica po ciąży trwającej 63-68 dni zwykle rodzi raz w roku 3-4 kocięta na przełomie kwietnia i maja. Matka karmi kocięta przez 1,5 miesiąca. Samiczki uzyskują dojrzałość płciową już w pierwszym roku życia. Po osiągnięciu samodzielności przez młode, samica przepędza je ze swojego rewiru.
Gatunek ten nie jest zagrożony wymarciem. Ma status LC w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych. Praktycznie zaobserwowanie w ciągu dnia żbika w Polsce nie jest możliwe z uwagi na bardzo małą liczebność i skryty tryb życia. W Polsce żbik jest objęty ochroną gatunkową.
(źródło informacji: https://www.medianauka.pl/)
KOT DOMOWY
Ryś i żbik to koty dzikie o charakterystycznym dla swojego gatunku kolorze sierści, natomiast nasze domowe, podwórkowe, czy jak kto woli dachowce mogą być czarne, białe, rude, szare, bure, w łatki w dowolnych kombinacjach. Jeżeli jesteście posiadaczami takiego pupila to zachęcamy, aby dziecko opowiedziało o swoim kocie – jak wygląda, co lubi jeść, jak się bawić.
TYGRYS
Tygrys to niebezpieczny drapieżnik zamieszkujący Azję, można go obejrzeć w zoo, jest kuzynem naszych kotów, ale dużo większym i ma futro w żółto-czarne pasy.
2. W poprzednim punkcie dowiedzieliśmy się, że ryś i żbik to koty, które są pod ochroną. W celu ochrony roślin i zwierząt zakłada się Parki Narodowe, w których panują specjalne zasady. Warto je poznać:
(źródło: https://slideplayer.pl/)
Jak zachować się w Parku Narodowym podpowiada film:
3. Ułóż według wielkości – kształtowanie umiejętności porządkowania elementów od najmniejszego do największego i odwrotnie.
- Wskaż koty od najmniejszego do największego:
(źródło: https://www.google.com/)
- Wskaż tygrysy od największego do najmniejszego:
(źródło: https://www.google.com/)
http://dzieciakinadywanie.blogspot.com/
4. Zachęcamy do narysowania kota wg podpowiedzi z wierszyka:
Portret kota
Beata Kamińska
Rysowanie kota,
Dla chętnego…
To nic trudnego!
Głowa okrągła jak słońce,
Dwa uszka sterczące,
Oczy najpiękniejsze w świecie.
Wąsiska długie, najdłuższe przecież,
Jeszcze tylko trójkątny nosek,
Słodka mordeczka…
I już mam portret koteczka!
5. Znajdź 6 różnic pomiędzy obrazkami:
(źródło: https://www.vectorstock.com/)
6. Praca plastyczna
- 3 – latki – karty pracy 2 s. 36
- 4 – latki – wykonajcie tygrysa wg jednej z podpowiedzi:
(źródło obrazków: edufunkids.com, tominowo.blogspot.com)
7. Zobaczcie jeszcze na filmiku tatrzańskiego rysia.
i zmykajcie na podwórko. Jeżeli macie ochotę na puszczanie baniek mydlanych (to świetne ćwiczenie oddechowe) podpowiadamy, że jeżeli do płynu dodacie gliceryny (do kupienia w aptece) bańki będą mocne i w bezszwowych rękawiczkach będziecie je mogli odbijać jak piłkę.
Składniki do przygotowania baniek:
Pierwszym składnikiem jest woda destylowana.
Oczywiście jest to najlepszy możliwy wybór jeśli chodzi o podstawę do naszej domowej mikstury. Dlaczego? Otóż poprzez stworzoną metodę destylacji pozbawiona jest zanieczyszczeń i minerałów, które obniżają skuteczność pozostałych składników. Wodę destylowaną bez problemu dostaniemy w sklepach specjalistycznych, większych supermarketach czy po prostu z internetu. Jednak jeżeli nie mamy ochoty wybierać się na poszukiwania to możemy użyć naszej codziennej wody. Nasza “kranówka” może odrobinę osłabić strukturę błony bańki, ale i tak nie powinno to być większym ograniczeniem. W każdym razie woda destylowana nie jest obowiązkowa.
Drugim i niezbędnym elementem jest detergent.
Płyn do mycia naczyń należy przetestować lub porównać kilka rodzajów. Ten idealny powinien najwięcej się pienić. Jednak z własnego doświadczenia najbardziej polecam markę Fairy.
Trzecim i niezbędnym składnikiem jest gliceryna.
Można kupić ją za kilka złotych w aptece lub sklepie chemicznym. Sprawia ona, że banki są bardzo wytrzymałe i elastyczne. Jest to ważny czynnik, zwłaszcza jeśli wielokolorowe twory mają być duże. Często są wielkości dorosłego człowieka albo jeszcze większe.
Uniwersalna receptura na niepękające bańki
Niektóre z nich lepiej sprawdzają się od innych. Liczne porównania i dyskusje pozwoliły jednak obrać pewien standardowy przepis. Należy pamiętać, że optymalne proporcje mogą różnic się w zależności od rodzaju wody czy płynu. Bańki mydlane, które nie pękają, powinny składać się z:
1/10 płynu do naczyń,
9/10 wody,
do tego dodać należy kilka kropel gliceryny.
Dość istotną i wartą uwagi wskazówką, która wpływa na jakość i łatwość puszczania baniek — jest czas przygotowywania i używania płynu.
Warto robić go przed samym pokazem, aby nie stał zbyt długo, gdyż może stracić swoje właściwości. Zastosowanie gliceryny w składzie daje duże możliwości, ale również niesie ze sobą ryzyko zepsucia mieszanki. Dlatego znacznie lepiej jest podawać małe ilości i je zwiększać w razie potrzeby niż rozcieńczyć roztwór wodą i od nowa szukać idealnej proporcji płynu. (źródło: https://duzebanki.pl/)
Życzymy Wam miłego weekendu. Kolejne nasze spotkanie już w poniedziałe.
Beata Kukieła, Justyna Jaśkiewicz, Joanna Szcześniak